We zijn alweer halverwege de vakantie. Ik hoop dat jullie een hele leuke tijd hebben samen.
Misschien gaat jouw kind nog op kamp, of is zij (of hij) al zo oud dat ze zelf op vakantie gaat. Of gaan jullie nog met het hele gezin op vakantie?
Ik weet nog goed toen ik op de basisschool zat en met de kabouters en gidsen op kamp ging. Daar keek ik altijd ontzettend naar uit. Toch had ik ook buikpijn van te voren, van de spanning. Leuke spanning omdat er zoveel zin in had. Maar ook spanning omdat ik nooit helemaal wist hoe het zou gaan. ‘Hoe ziet het eruit?’, ‘waar gaan we slapen?’, ‘wat gaan we allemaal doen?’, ‘wordt het leuk?’
Misschien herken je dat ook bij jouw kind. Zoveel vragen dat haar hoofd al dagen van te voren helemaal vol zit. En dat haar lijf dan gaat reageren, bijvoorbeeld met buikpijn.
Ik vond het kamp fantastisch. Ik deed aan alles mee, was heel enthousiast, had veel lol met mijn vriendinnen en genoot van alles. Ook ’s nachts, dus korte nachten en weinig slaap, want slapen met z’n allen in een grote zaal dat lukte sowieso niet zo goed.
Ik herinner me ook dat ik af en toe de behoefte had om me terug te trekken. Dan ging ik even aan tafel zitten om te tekenen, wat rondlopen of ik ging even alleen op bed liggen terwijl de rest iets anders deed.
Eén jaar ging er ook een Franse leidster mee. Ik vond haar mega interessant. Zij sprak alleen Frans en we leerden van haar allemaal woorden en liedjes. Tijdens de kampweek was ik zo aan haar gehecht geraakt dat ik het moeilijk vond om afscheid te nemen.
Toen mijn ouders me een keer op kwamen halen aan het eind van het kamp, moest ik heel erg huilen. Ik wist niet eens waarom, want ik had het heel erg leuk gehad. Het was puur spanning die loskwam. In de veilige nabijheid van mijn ouders kon ik me laten gaan en ontladen.
Als ik nu terugkijk, zie ik in alles mijn hooggevoeligheid terug: het piekeren vooraf, de last van te weinig slaap, alles mee willen maken en daardoor veel prikkels binnenkrijgen, de behoefte aan rustmomenten om te kunnen ontspannen, op te laden en mijn hoofd weer leeg te maken, het snel aan iemand hechten en moeite hebben met afscheid nemen.
Toen snapte ik het niet. Ik vond het maar gek dat ik even alleen wilde zijn en ik vroeg me af wat de anderen ervan vonden.
Ik gun jouw hooggevoelige kind een fijne ervaring op kamp of vakantie. Daarom is het belangrijk om je kind goed voor te bereiden. Gelukkig kan je tegenwoordig veel online vinden: foto’s van de locatie, een programma en praktische informatie. Door alvast samen te kijken, krijgt je kind een beeld en meer overzicht en daardoor rust. Dat helpt om minder te hoeven piekeren.
Vertel ook dat het oké is dat ze soms even alleen wil zijn. Dat het niet raar is, maar juist een manier om goed voor zichzelf te zorgen. Je wil natuurlijk dat ze het vol kan houden tot het einde. Dan moet ze wel goed op zichzelf passen. Anders heeft ze tijdens het kamp of de vakantie al momenten dat ze zich niet fijn voelt.
Overprikkeling is dan niet ondenkbaar waardoor er uitbarstingen, huilbuien of zichzelf terugtrekken kunnen ontstaan. Of ze is aan het eind zo uitgeput dat jij een enorm overprikkeld kind thuis krijgt. Jammer, want dat overschaduwt de leuke herinneringen die juist zo waardevol zijn.
Gun je kind dus niet alleen een heel leuk kamp of vakantie, maar ook de handvatten om het goed vol te kunnen houden. Door haar goed voor te bereiden zodat ze een onvergetelijke leuke tijd kan hebben.
Herken je dit bij jouw kind en wil je daar iets mee doen maar weet je niet zo goed waar te beginnen? Stuur me gerust een berichtje, ik denk graag met je mee.
Geniet nog van de rest van de vakantie!