Ik krijg regelmatig de vraag waarom ik kinderen vaak samen met ouders coach. Toen ik net begon, coachte ik kinderen vaak alleen. Aan het eind van een sessie kwam de ouder er wel even bij zodat ik uit kon leggen wat we hadden gedaan en waar zij thuis op konden letten.
Toen ik een keer een meisje coachte dat het fijner vond dat haar moeder erbij bleef, heb ik hen het hele traject samen gecoacht. Ik merkte dat het niet alleen fijn was voor het meisje, maar ook voor de moeder. En voor mij!
Twee vliegen in één klap
De meeste kinderen die ik coach zijn hooggevoelig. Dat is een karaktereigenschap, die je meestal ‘erft’ van een van je ouders. Hoe fijn is het dan dat jij als ouder, terwijl je kind wordt gecoacht, meteen ook van alles over jezelf en je eigen hooggevoeligheid leert? Twee vliegen in één klap dus 😊
Het samen coachen is ook fijn, omdat ik dingen die spelen tussen ouder en kind meteen kan benoemen en samen met hen kan onderzoeken. In een veilige sfeer waar beide alles kunnen zeggen wat ze willen zonder daar een heel groot ding van te maken. Want daarvoor ben ik er als neutrale partij bij. Daardoor wordt het meteen duidelijk wat er precies gebeurt en kunnen beide (maar meestal vooral de ouder) zoeken naar andere manieren om met elkaar om te gaan. Voor je kind is het fijn om te zien dat niet alleen zij (of hij) maar ook jij gecoacht wordt. Ze hoeft het dus niet alleen te doen.
Vooral moeders (ik herken het zeker ook hoor 😉) hebben de neiging om alles tot in detail uit te zoeken. Ze blijven maar doorvragen. Terwijl het kind de antwoorden niet altijd heeft en niet zit te wachten op al die vragen. Zeker niet op het moment waarop ze helemaal overprikkeld is, een vol hoofd heeft of net een enorme uitbarsting heeft gehad. Dan kan ze niet goed nadenken en dus ook geen vragen beantwoorden. Dat alleen al weten en naar je kind uitspreken dat je zult wachten met je vragen totdat ze weer rustiger is, kan ontzettend veel vervelende momenten voorkomen.
Gezamenlijke missie
Nog een belangrijke reden waarom ik ouders mee coach, is omdat ik vind dat een kind het niet alleen hoeft te doen en ook niet alleen kan. Daarmee bedoel ik niet dat ze daar niet toe in staat is. Maar dat het niet ‘eerlijk’ is om alleen je kind aan zichzelf te laten werken en niet te kijken naar wat jij als ouder te doen hebt ten aanzien van het probleem. Het is belangrijk dat je het ziet als een gezamenlijke missie van jou en je kind. Dan is er veel meer kans op een positieve en langdurige verandering.
Meestal zijn het ouders die contact opnemen met een hulpvraag. Een hulpvraag voor hun kind, maar die komt vaak vanuit een verlangen van de ouder. Ouders hebben soms veel helderder voor ogen wat ze graag anders willen zien dan hun kind. Soms is de hulpvraag ook meer van de ouders dan van het kind. In die gevallen coach ik de ouders ook apart van het kind of soms zelfs alleen de ouders. Een kind moet zelf wel een hulpvraag hebben, anders heeft het geen zin om te gaan coachen.
Soms ook alleen, maar wel betrokken
Natuurlijk zijn er ook momenten dat ik kinderen alleen zie. Hoe ouder de kinderen, hoe vaker het gebeurt dat ze ook alleen komen. Vooral voor pubers is het belangrijk dat ze ook alleen komen. Om het gevoel te krijgen dat ze het ook alleen kunnen. En om de vrijheid te voelen om alles wat ze willen zeggen ook te kunnen zeggen zonder dat hun ouders daar iets van vinden. Met ouders plan ik dan regelmatig momenten aan het eind van een sessie of ik plan na een aantal sessies een evaluatie met ouders erbij.
Zonder de nadrukkelijke betrokkenheid van ouders kan ik niet coachen.
Jullie hoeven het niet alleen te doen
Heeft jouw kind een hulpvraag of heb jij er één die met jouw kind te maken heeft? Neem gerust vrijblijvend contact op om te overleggen wat ik voor jullie kan betekenen. Jij én je kind hoeven het niet alleen te doen!
Jullie zijn van harte welkom.